Het Verhoor / The Interrogation

Shooting a new 40 minute film in the series Duivelse Dilemma's. It's a dialogue by a writer I've been wanting to work with for a long time, Oscar van Woensel. About a young man who did or didn't cross the border to Syria and who is or isn't planning an attack in Rotterdam. The whole film is basically four people in one room, talking. Exciting? Yes sir, yes ma'am. Precision work by a lovely cast (in order of the pictures above) Dragan Bakema, Adam Kissequel, Janneke Remmers and Fahd Larhzaoui.

Melle van Essen, the director of photography who also lensed In Blue, and I decided to take our exercise in minimalism a step further by just shooting close-ups in the interrogation room. Risky business, which I like obviously. Day 3. So far, so good.

We're shooting in the oldest studios of the country, where many classics were shot. Production designer Barbara Westra created a set that fits snugly around a circle track. And we've been using that track so heavily that I got dizzy just watching the rushes.

In Blue op iTunes & Play

In Blue is vanaf vandaag in Nederland te zien via Google Play en Apple iTunes.

“Meeslepende filmervaring. Camerawerk, muziek en hoofdrolspelers zijn voortreffelijk.
– VPRO/Cinema.nl”

“Van Heusden haalt het beste uit zijn acteurs in fascinerend In Blue.
– de Volkskrant”

In Blue @ Apple iTunes Store

In Blue @ Google Play Store

Leap

Look what I received from Magnum! A signed print by master Jacob Aue Sobol. This picture and his intimate series Sabine have been a big inspiration for the screenplay I've been working on over the last months. It's called In Alaska.

Producers Marc & Steven and I are heading for Berlin next week, to take the next steps in developing this bizar/wonder-filled story into a film. It's a story that rumbles like an avalanche inspired by a crazy true event and much like Woody, my hero in the story, and much like this boy in the picture, we feel the excitement of the jump (and we can only hope and pray for a soft landing).

View fullsize

The brand new ancients

Kate Tempest transports me, whoop, back to the wooden barracks where I became a gymnasium pupil. And further back still, and further until... now.

“The gods are in the betting shops
the gods are in the caff
the gods are smoking fags out the back
the gods are in the office blocks
the gods are at their desks
the gods are sick of always giving more and getting less
the gods are at the rave –
two pills deep into dancing –
the gods are in the alleyway laughing
the gods are at the doctor’s
they need a little something for the stress
the gods are in the toilets having unprotected sex
the gods are in the supermarket
the gods are walking home,
the gods can’t stop checking Facebook on their phones
the gods are in a traffic jam
the gods are on the train
the gods are watching adverts
the gods are not to blame –
they are working for the council
now they’re on the dole
now they’re getting drunk pissing their wages down a hole
the gods are in their gardens
with their decking and their plants
the gods are in the classrooms
the poor things don’t stand a chance
they are trying to tell the truth
but the truth is hard to say
the gods are born, they live a while
and then they pass away.”

ASYLUM

VPRO zendt onze documentaire ASYLUM uit: zondag 19 nov 23:04u op NPO3. Genomineerd voor een Gouden Kalf. Duur: 23min. Kijk hier de film terug op npo.nl

Twee jaar lang volgden filmmaker Jefta Varwijk en ik de 29-jarige David Brown tijdens zijn opname in een psychiatrische instelling. Voor mij de eerste film waarvoor ik zo dicht bij iemands diepste diepten mocht komen. Tegelijk niet eerder iemand ontmoet die zo grappig over zijn zelfmoordpogingen kan vertellen.

‘Ik word wakker om drie uur 's nachts. Ik doe de ramen open, ik stap op de vensterbank. Alles ziet er wit uit. Het is februari. Ik moet en zal m'n nek breken. Dat moet.’

De stem in het hoofd van David Brown gaf hem een duidelijke keuze: zijn broer vermoorden of van elf meter hoog omlaag springen. David waagde de sprong. En belandde in een reeks psychiatrische opnames. Vanuit een ultrasubjectief perspectief toont Asylum hoe hij uit zijn depressie omhoog probeert te klimmen, steunend op zijn muzikaliteit en onverwoestbare humor.

Prangende kwesties achter de schermen? Niemand minder dan Chris Kijne interviewde Jefta en mijzelf over het maken van Asylum voor VPRO DocTalks.

‘Zo'n moment waarop je met ingehouden adem en ijspegels aan je moustache denkt, hier doe ik het dus voor.’

Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Vandaag het voorlopig laatste deel uit een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue

Jo Voets – Setfotograaf

Een setfotograaf hoor of zie je zelden. Toch ziet het publiek zijn beelden vaak als eerste. Hij heeft een grote kast om zijn camera gebouwd om tijdens de scènes geruisloos foto’s te kunnen trekken (zoals Jo dat noemt). ‘Een filmset is meestal vrij hectisch maar je moet snel en discreet kunnen werken, rekening houden met gevoeligheden van cast en regie, de rest van de crew niet hinderen bij hun taken, semi-onzichtbaar zijn, licht en lenzen begrijpen, en technisch en inhoudelijk goeie foto's afleveren. Dat zijn zowel stills (foto's van de acteurs die de scène spelen) als portretten en werkfoto's (die het reilen en zeilen op de filmset vastleggen).’

Op de foto?
‘17 januari. We waren bij minus 20 exterieur nacht aan het draaien op de autoscooters in het Terra-park. Het hele pretpark zat onder een dikke laag verse sneeuw waardoor het best iets sprookjesachtig kreeg. Maar uiteindelijk werd het me toch tè bar en besloot ik even te gaan schuilen in de mobil home van make-up. Waar het overigens niet veel warmer was. Nadat mijn baard en de lens ontdooid waren maakte ik deze selfie. Zonder stick!’

Dieptepunt?
‘Het verhaal van de straatkinderen die in tunnels onder Boekarest leven was me niet vreemd omdat ik er ruim 10 jaar eerder een foto-reportage over maakte. Het land maakte zich toen volop klaar om lid te worden van de EU. Het was bepaald deprimerend om vast te stellen dat er nog niets veranderd is.
De film blijft verder voor altijd verbonden met het overlijden van m'n moeder. Tijdens het eerste werkbezoek met Jaap aan Roemenië kreeg ik van m'n zus te horen dat het niet goed met ze ging, en 10 dagen later was ze er niet meer.’

Mooiste moment?
‘Boekarest in 360°, een adembenemend zicht over de stad, de uitgestrekte parken, de bevroren meren, de protserige boulevards (die dateren uit de tijd dat alleen de president en de apparatchiks zich een auto konden veroorloven). Ook: de woontorens, rokende schouwen, de zaagtanden van de fabrieksdaken, de wirwar van treinsporen die in het blauwe ochtendlicht aan het Gara de Nord samenkomen.
Op 11 januari zaten we met z'n allen op het dak van het Geologisch instituut. De ploeg was druk in de weer om tegen zonsopgang klaar te staan voor een erg breekbare scène met Maria en Bogdan. Uiteindelijk werd het één van die momenten waarbij alles klopt en alle parameters mekaar versterken: de acteerprestaties, de locatie, het licht, het kleurenpalet...  Zo'n moment waarop je met ingehouden adem en ijspegels aan je moustache denkt, hier doe ik het dus voor.’

‘Je komt op de meest onwaarschijnlijke plaatsen die je anders nooit zou zien of kunnen beleven.’

Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Vandaag een nieuw deel uit een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue.

Joeri Verspecht – Sound recording

Ook al heeft een geluidsman tegenwoordig beschikking over kleine zendmicrofoontjes, die de acteurs onder hun kleding dragen, toch blijft het geluid uit de ‘boom’ – of ‘perche’ zoals Joeri zegt – het mooist. In Nederland zet een geluidsman meestal zijn assistant achter de mixer en hanteert hij zelf de ‘boom’, in België is het precies andersom. ‘Mijn job is om een zo goed mogelijke geluidsband op te nemen tijdens de draaidagen. Niet alleen een zuivere dialoog maar ook de sfeer van de scène vastleggen met ambiances en geluiden her en der.’

Op de foto?
‘Dit is aan een meertje net buiten Boekarest. Het was er ijskoud, maar we kregen daar een hartverwarmend mooi danstafereel te zien.’

Grootste geluidsuitdaging tijdens de film?
‘Filmen in een vliegtuig. Ook al stond die Boeing stil, technisch was het een heel lastige set om de dialogen van alle acteurs op te nemen met travels* doorheen het hele vliegtuig. Dan krijg ik nadien veel voldoening als het gelukt is.’

Afzien?
‘De moelijkste scène vond ik de scènes van het weeshuis. Buiten filmen met kindjes als het -20 graden koud is.’

Beste herinnering?
‘Het mooiste aan dit soort projecten is voor mij het internationale aspect. Je werkt met mensen met een andere cultuur en je komt op de meest onwaarschijnlijke plaatsen die je anders nooit zou zien of kunnen beleven. Voor deze film stonden we vanaf zonsopgang op het dak van een gebouw met 13 verdiepingen, zicht over heel Boekarest. Een moment dat ik niet zal vergeten.’

*) travelling shots, waarin de camera beweegt over een track. In dit geval ruim twinting meter door een vliegtuig heen.

David Lynch on ideas

“An idea comes and you see it and you hear it and you know it... it comes like on a TV in your mind...
You desiring an idea is like a bait on a hook; you can pull them in. And if you catch an idea that you love, that’s a beautiful day.”

— David Lynch

“Ik scheen met mijn zaklamp over de grond en zag ineens een paar schoenen.”

Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Deel vijf in een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue: 

Lieke Scholman – production designer

Simpel gesteld is de production designer de chef van alles wat in beeld komt. Zij geeft vorm aan de wereld in de film, rondom de personages. (Hoe het vervolgens in beeld komt is dan weer de taak van de director of photography). Dat behelst dus het bouwen van een vrij omvangrijke set, zoals op de foto. Maar ook het vinden van een juiste lamp. Lieke liet het plafond van de tunnel heel laag maken om de ruimte nog benauwder te laten lijken op beeld. En ze liet de wanden steeds met olie en water besprenkelen om het klam genoeg te laten voelen. De naakte, ronde lamp lijkt een simpele vondst, maar in een van de shots uit de film associeer je die lichte cirkel achter Lin (Maria Kraakman) met een aureool, waardoor het moment omhoog wordt getild.

Waar zijn we op de foto?
'Een tunnel onder de grond van Boekarest, waar dikke buizen van de stadsverwarming doorheen lopen. Het zijn eigenlijk een soort riooltunnels. Ooit in de communistische tijd aangelegd door Ceausescu. Ze zijn heel smerig: warm, vochtig en benauwd. Jaap (van Heusden, regisseur), Melle (van Essen, director of photography) en ik hebben een aantal van deze tunnels bezocht ter inspiratie maar omdat de omstandigheden niet bepaald prettig zijn om lange tijd in te verkeren –laat staan er een aantal dagen een speelfilm met een grote cast en crew te willen draaien– hebben we besloten een stuk van een tunnel na te bouwen als decor, in de kelder van een leegstaand gebouw. Deze foto is daar gemaakt. Ik heb voor de tunnel veel inspiratie gehaald uit documentaire foto’s, van Jo Voets en ook van de Italiaanse fotograaf Massimo Branca. De lamp op deze foto kwam ik tegen op één van zijn foto’s. Een plafonnière tegen een wand geschroefd. Er wordt door de bewoners van de tunnels illegaal stroom afgetapt om zo licht te maken in de tunnels.'

Moeilijk moment?
'We draaiden een aantal scènes in en rondom het treinstation Gara du Nord in Boekarest en daar liepen veel dakloze en verslaafde figuren. Dat was sowiezo wel bizar om te zien, dat het verhaal wat wij vertelden daar gewoon echt aan de orde van de dag was. We hebben een hut die tegen de muren van het station aan was gebouwd en echt de slaapplek was van iemand die daar seizoen in - seizoen uit sliep, gebruikt in onze film. Een van de mensen die ik daar een paar keer zag rondstiefelen rondom het station was een uitgemergelde, verslaafde man. Op de eerste dag dat we daar waren voor een lokatiebezoek, pakte hij mijn hand vast en toen zag ik dat zijn handen onder het bloed zaten. Een paar weken later, aan het einde van een draaidag, ging ik op een gegeven moment terug naar een afgelegen plek buiten het station waar we eerder die dag gedraaid hadden, om iets te zoeken wat ik kwijt was geraakt. Het was daar heel donker. Ik scheen met mijn zaklamp over de grond en zag ineens een paar schoenen. Dit bleken de voeten van die dakloze junk te zijn. Hij kwam op me af lopen met uitgestrekte armen. Ik wist niet hoe snel ik me uit de voeten moest maken. Waarschijnlijk had hij me geen vlieg kwaad gedaan, maar toch vond ik het eng. Dat is het enige moment geweest dat ik me onveilig heb gevoeld.'

Mooie herinnering?
'Voor deze film deelde ik de taak van production designer met Jorien Sont. Zij was verantwoordelijk voor de scènes in Nederland en de scènes die we in Boekarest filmden, deed ik. Deze film leende zich daar perfect voor, want het ging juist over het contrast tussen die twee werelden. Boekarest is een erg mooie en inspirerende plek. We hebben op hele bijzondere plekken gedraaid. De weersomstandigheden in de winter maakte een plek nog mooier, zoals de sneeuw bij een meer of de waterige zon die scheen toen we op het dak van een gebouw stonden.'

‘Een camera blijft een nijptang of een hamer.’

Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Vierde deel in een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue

Melle van Essen – director of photography

Een Director of Photography klinkt als iemand die op een stoel zit en geen camera meer aanraakt en dat is bij sommige DP’s ook het geval. Maar Melle houdt de camera absoluut zelf vast (‘Een millimetertje erbij of eraf, makes all the difference’). Ook toen hij nog vooral documentaires draaide onder de meest barrre omstandigheden, stond hij al bekend om zijn loepzuivere kaders. En om camerabewegingen waarin hij al zoekend een hele scène vangt, in plaats van hem op te delen in losse shots.

Op de foto?
‘Ik sta hier op een straat naast Gara de Nord. In mijn handen heb ik mijn oude iPhone. Met het programmaatje Artemis erop, waarop je de uitsnedes van de filmlenzen kunt bekijken zonder die loodzware camera. Vooral handig voor het gesprek met de regisseur. Na al die jaren zie ik de kaders zo ook wel voor me, in m’n hoofd. Met techniek heb ik ook niet zoveel. Een camera blijft een nijptang of een hamer. Het gaat om kijken. Toch is het wel zo dat er iets gebeurt als die camera loopt, als je begint te bewegen, dan beginnen er zich dingen aan je te openbaren.’

Dieptepunt?
‘Nou, diepte, tijdens de preproductie moesten we ter inspiratie zo’n tunnel in. Mijn claustrofobie heb ik wel overwonnen, maar als een wc bijvoorbeeld een stalen deur heeft, dan doe ik die liever niet op slot. En in een lift kijk ik altijd even of er zo’n luikje zit. Dus toen dat putdeksel openging. En die stoom naar buiten sloeg. Wow! En toen omlaag via een heel dun trappetje. Heftig was dat. Maar beneden was het okay. Benauwd, maar mooi hoe dat licht zo van hoog naar binnen viel.’

Artistiek hoogtepunt?
‘Er waren een aantal momenten waar ik Maria (Kraakman) filmde – bijvoorbeeld als ze Bogdan (Iancu) in haar armen neemt in die tunnel, of samen op bed in die hotelkamer – dat ik voelde dat het gebeurde. Dat alles samenvalt. Vroeger bij documentaires was je altijd met weinig. Nu bij speelfilms heb je zo’n grotere club om je heen. Dat bevalt me wel. In goeie scènes tellen al die ‘metiers’ bij elkaar op. Ik. De acteurs. Het licht. De focus. De grip. Dan komt het in die trechter naar beneden. Na alle voorbereidingen moet het toch echt allemaal dan en daar gebeuren. Dan kom je in een ritme. Mooi. Alsof je muziek maakt met je bandje.’

‘Ik werd geconfronteerd met de karaktergezichten met elk hun eigen verhaal.’

Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Vandaag deel 3 uit een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue:

Michelle Beeckman – make-up & haar

Make-up betekent in de gewone wereld vaak: oppoetsen, wegpoetsen, mooier maken. Maar voor een film worden makeup en haar gebruikt om personages vorm te geven. Dus juist ook lelijker maken: viezer, vermoeider, littekens toevoegen die een eigen verhaal vertellen. Michelle rolde via een studie makeup & sfx in Sydney het wereldje in: ‘Ons vak gaat verder dan effectieve looks creëren. Het is het waarmaken van de verbeelding van de regisseur. En ook niet onbelangrijk: het helpt de acteurs om zich in hun rol in te leven.’

Op de foto?
‘Doorheen de shoot in Roemenië en vooral op dit moment werd ik geconfronteerd met de impact van de groep figuratie. Hun ‘echtheid’, de karaktergezichten met elk hun eigen verhaal. De makeup van Ada (Galeș, in de film Alex) voor deze scène was een ‘reconstructie’ van haar gezicht na de sprong die haar dood heeft veroorzaakt. Voor de ‘open kist’ begroeting in Roemenië maken ze de overleden persoon terug ‘mooi’. Maar haar gezicht was volledig gebroken en gekneusd, dus de makeup bestond uit vier verschillende prothesen die de misvorming van haar gezicht toonden.

Artistiek hoogtepunt?
‘In Blue was voor mij een uitdaging. Daphne Zwaenenberg was dit project gestart, een makeup artieste die ik vaak assisteer. Door een jammere blessure had ze gevraagd om het over te nemen. Dus werd dit mijn eerste project als hoofd makeup en haar! Ik vond het fantastisch hoe we allemaal samen (regisseur, director of photography, art department, kostuum) een sfeer en kader konden bereiken waar we stil van werden. Dus eigenlijk was de hele film voor mij een hoogtepunt.’

Okay, maar noem eens één ding?
‘Het leukste waren toch die Roemeense kids. Over hun looks was ik ook heel tevreden. Bij enkele had ik prostheses aangebracht op hun armen van wonden door de drug ‘krokodil’. Dit vonden ze fantastisch! Ze waren zo enthousiast en dit allemaal in een onverstaanbaar taaltje.’

Dieptepunt?
‘Ik vrees dat dit de levensstijl als freelancer is. Je werkt heel intens samen gedurende het project, waardoor je werkelijk een familie wordt. Na elk project heb ik het altijd wel even lastig.’

‘De stad met al zijn pracht en praal vond ik maar een corrupte bende.’

Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Vandaag deel 2 uit een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue.

Dana Horeman – setdresser

Met haar karretje vol wondermiddelen zorgt Dana op de set dat de ideeën van het production design team zichtbaar worden. Alles wat in beeld komt, moet op zijn plek vallen. Dus schikt en herschikt ze steeds de rekwisieten (rolkoffers, injectiespuiten, uithangborden, you name it). Ze zorgt dat dingen glanzen of juist niet. En bewaakt de continuïteit van alle objecten op de set, die anders van shot tot shot een heel eigen leven zouden gaan leiden. Grootste vijand van de setdresser: koffiebekers en andere meuk van mede crew-leden…

Op de foto?
‘Ik ben hier mijn materiaal aan het verplaatsen vanuit onze Art bus naar een flatgebouw om de hoek waar we draaiden. Het was er grauw en koud, precies de juiste look die we nodig hadden voor het exterieur-shot dat we daar gingen draaien!’

Mooie herinnering?
‘Het moment wat het meeste indruk op me heeft gemaakt is de scène waarin een van de acteurs opgebaard ligt in een Roemeens huis. De figuratie waren mensen van de straat en door de echtheid van de setting hadden een aantal mensen het emotioneel moeilijk en hier en daar zagen we wat tranen vloeien. Door die emotie en het verdwijnende daglicht besloot Melle (van Essen, director of photography) zo snel mogelijk te gaan draaien. Ik rende naar binnen met 2 pakjes sigaretten om enkele figuranten te laten roken, maar werd bij binnenkomst meteen belaagd en sigaretten werden uit m'n handen getrokken. Ondanks dat deze hele setting fictief was, leek het bijna documentair, zoveel echtheid zat er in deze scène. Vol adrenaline heb ik toen naar de shots op de monitor gekeken.’

Grootste uitdaging als setdresser op deze film?
‘Om alles er zo echt mogelijk uit te laten zien, alles moest kloppen. Ik wist voor deze film weinig over het straatleven in Boekarest. Na het zien van een aantal documentaires en gesprekken met Jo Voets (red.: een Belgische fotograaf, die door de jaren heen een hele reeks over de tunnels van Boekarest heeft gefotografeerd), werd me langzamerhand duidelijk waar ik mee te maken had. Ook Riflorika, een Roemeense die vroeger in een van de tunnels leefde en adviezen gaf op de set, kon ik altijd vragen wat gebruikelijk was.’

Moeilijkste moment?
‘Toen we afscheid namen van het vriendengroepje van Nicu (Bogdan Iancu). Een deel van deze jongens leeft in de film maar ook in het dagelijkse leven op straat. Na hun laatste draaidag reed ik met onze materiaalwagen terug naar het hotel en kwam het emotioneel echt even binnen. De stad met al zijn pracht en praal vond ik maar een corrupte bende. Het leven op de straat is zo hard en nog eens extra moeilijk in de winter onder extreem koude weersomstandigheden.’

out of context

We hebben weer zorgvuldig een aantal citaten uit de bladen voor u uit verband getrokken om onze eigen visie op In Blue kracht bij te zetten... [some quotes from the reviews, in Dutch >> Google translate is you best Dutch friend]

'De vreemde, nauwelijks te vatten band die tussen Lin en Nicu ontstaat vormt de rode draad van een verhaal dat over tegenstellingen gaat – tussen boven en onder, ‘wij’ en ‘de ander’ – en dat uiteindelijk resulteert in een van de beste Nederlandse films die ik in lange tijd heb gezien.'
– De Groene Amsterdammer

'Van Heusden haalt het beste uit zijn acteurs in fascinerend In Blue. Het script doet niet aan valse romantiek. De chemie tussen Maria Kraakman en Bogdan Iancu geeft hun relatie geloofwaardigheid.' 'Ondertussen laat cameraman Melle van Essen de gladde schone wereld vol helder blauw van Lin prachtig contrasteren met de donkere, ondergrondse gangen waar Nicu leeft. Een onder- en een bovenwereld die eigenlijk niet tot elkaar kunnen komen, maar waar Van Heusden de mogelijkheid van een midden schetst.'
– de Volkskrant

'In Blue is een knap staaltje storytelling.' 'De gelaagdheid in de vertelling en het mededogen dat erin doorklinkt, maken de film tot een prachtige kijkervaring.'
– Nederlands Dagblad

'Een spannende, ongemakkelijke en meeslepende filmervaring. Camerawerk, muziek en hoofdrolspelers zijn voortreffelijk.'
– VPRO Cinema

'Regisseur Jaap van Heusden schetst een mooi portret van twee dolende mensen, die dezelfde verborgen littekens met zich meedragen. In blue is weer een sterk voorbeeld van hoe emoties harder binnenkomen als ze onuitgesproken blijven. En dat is ook zonder meer te danken aan hoofdrolspelers Maria Kraakman en Bogdan Iancu.'
– De Telegraaf

'In blue is qua acteren, gevoelens en beeldtaal een rijke, genuanceerde film.'
– NRC Handelsblad

"Ik heb één keer met statieven staan smijten uit frustratie"

Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Vandaag het 1e deel uit een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue

Janneke Hogenboom – Gaffer

Een gaffer maakt licht. In Janneke’s geval kun je ook rustig zeggen ‘ze schildert met licht’. Maar dan wel met penselen in de vorm van loodzware lampen. Het is een artistiek vak, dat tegelijk superpraktisch en fysiek is. Een van de locaties tijdens deze film was zo laag dat er masseurs werden getipt op het callsheet.

Op de foto?
‘Ik probeer hier met Melle (van Essen, director of photography) een manier te vinden om deze hel van een tunnel, die in het echt natuurlijk nog veel vreselijker is, maar voor ons als filmers ook behoorlijk ruk - omdat je nergens rechtop kan (rugpijn) en nauwelijks langs elkaar heen (irritaties), uit te lichten; waar kunnen we iets kwijt?? We zullen het moeten hebben van practicals*, wat vinden we mooi, wat vinden we geloofwaardig? (Al is de werkelijkheid nog een stuk ongeloofwaardiger). Rudger Faber (de Bestboy) heeft het hier heel zwaar gehad, maar ongelooflijk goed werk geleverd.’

Hoe belandde je in de film?
‘In mijn eindexamenjaar zag ik Mauvais Sang. Toen wist ik dat je met film een verhaal kan vertellen dat je meeneemt, raakt en ontroert terwijl je weet dat wat je ziet niet kan. Via verschillende baantjes (Bijv: aan de lopende band in een fabriek in het oostelijk havengebied, waar ik leerde dat jongens en meisjes niet gelijk zijn. In de keuken van een bejaardenhuis waar ik mezelf populair maakte omdat ik zong wanneer ik 40 kroppen sla waste) kwam ik op de filmacademie terecht.’

Mooiste moment als gaffer van In Blue?
‘De wake van Alex. Een heel huis vol figuranten die normaal op straat leven. Er was niks makkelijk aan. Maar daar bij mogen zijn en dat het lukt om de sfeer te maken die we graag wilden en dat al die mensen, al komen zij voor het geld, ontroerd zijn.’

Dieptepunt?
‘Ik heb één keer met statieven staan smijten uit frustratie over de communicatie en samenwerking met de Roemeense belichters, dat had ik nog nooit gedaan en ik heb met heel wat nationaliteiten, talen cultuurverschillen (er zijn niet zoveel vrouwelijke gaffers) gewerkt. Een dieptepunt voor mij en hoewel ik natuurlijk alleen maar smeet omdat er een meter sneeuw lag en er niks stuk kon, gek dat het niet lukte mijn punt te maken zonder… de scène die we draaiden zit trouwens niet in de film.’

*) lampen die deel zijn van het décor en in beeld mogen komen in tegenstelling tot filmlampen die buiten beeld blijven

poster art

View fullsize

Voor aan de muur. Designed by the gifted Amira Daoudi.

IN BLUE - Official Trailer

Very happy that a trailer of IN BLUE is now freely floating around the internet. IN BLUE will be opening Film by the Sea on September 8.

zwarte letters

Een paar dagen zitten twijfelen of ik dit artikel uit The New York Times moet posten. Het is een uitzonderlijk goed geschreven verhaal (het beste wat ik las in zijn genre sinds Dave Eggers' What is the what). En toch had ik het eigenlijk liever niet gelezen waarschijnlijk. Het heeft vorige week een werkdag om zeep geholpen. En ik ben er nog steeds wiebelig van. Over de jongens die door boko haram worden ontvoerd en omgesmeed tot moordenaars. Kwaad alom. De auteur neemt je van dichtbij mee van de zorgeloze oevers waar ze vissen en klieren met hun jongensclubjes naar het hart van de duisternis in de trainingskampen.
Waarom toch delen? Waarom moet je dit lezen? Ik weet het niet goed. Omdat het gebeurt?
Misschien: Omdat deze duivelse club ooit begon als een kleine beweging tegen de corrupte Nigeriaanse overheid die haar bronnen verkoopt aan landen ver weg (lees bijv. NL, lees bijv. Shell) zonder dat de gewone man zijn leven er beter door ziet worden. Indirect is dit dus ook ons kwaad.
Misschien: niet lezen omdat je er (nog) cynisch(er) van wordt.
Misschien: lezen als elektroshocktherapie voor je versteende hart.
Weet ik veel.

https://www.nytimes.com/…/boko-haram-the-boys-from-baga.html

Daarna ben ik gaan schuilen in dit verhaal en bid ik dan maar of ik zo kan worden als deze man (a long way to go):
https://www.trouw.nl/…/de-levenslessen-van-psycholoog-manu…/

beautiful news

Summer not only brings sunshine but also other radiant good news. After NTR and CoBo now the Nederlands Filmfonds has boarded my new feature film as well. Elevator pitch? 'When a sturdy airhostess has to deliver a child in mid-air, she’s thrown off balance. In the emotional aftermath she meets a boy who’s living on and under the streets of Bucharest and gets involved in a confusing mother/lover relationship with him.' Now onwards to our partners in Belgium and Romania to balance the budget. (fotocredit: oleg klimov and joost vandebrug)