Helemaal gemist ergens begin dit jaar, dit prachtige stuk uit NRC over Oscar van Rompay, waarin ook zijn rol in Win/Win wordt besproken.
Kan Oscar Van Rompay echt met behulp van slechts één hand de veters van zijn schoenen strikken? De truc van de veters is te zien in de film Win/Win (2010), waarin de acteur de Vlaming Ivan speelde, een zachtmoedige beurshandelaar die miljoenen binnenhaalt voor een bikkelhard effectenkantoor op de Amsterdamse Zuidas. „Een vondst”, werd zijn casting door de filmkritiek genoemd. Voor de Vlaamse acteur Van Rompay, die dit jaar dertig wordt, betekende de rol een doorbraak in Nederland. Regisseur Jaap van Heusden legde uit dat hij zijn hoofdrolspeler onder meer gekozen had vanwege zijn beweeglijke vingers. De regisseur zocht een acteur met een ‘jazzy ritme’ in zijn lijf, oftewel: een man van wie je gelooft dat hij elke ochtend al fluitend zijn veters met één hand strikt. Zijn eerste film leverde Van Rompay meteen een prijs op, die voor de beste acteur op het filmfestival van Brooklyn.
In Win/Win is het geheim van de trader Ivan zijn speelsheid. Want ondanks al het geschreeuw en gedoe komt het daar in de dealing room op neer: dat je een spelletje speelt waarbij je veel geluk dient te hebben, koel moet blijven en nooit kan pretenderen dat je de regels snapt. Memorabel is de scène waarin de onverstoorbare Ivan het koord van zijn badge tot een vernuftig touwfiguur knoopt. Rondom geven zijn gestreste collega’s de indruk dat de wereld vergaat, met koersen die steil naar beneden storten. Maar Ivan wacht totdat zijn moment gekomen is, drukt snel op een paar knoppen en spreekt rustig in de telefoon: ‘Maarten, heb je een prijs voor Axa, januari, 0917 call? Doe maar 60.000.’ Hij fluistert het in plaats van te schreeuwen, want schreeuwen, dat doen alleen de losers op de handelsvloer. Prachtig is ook de confrontatie van twee soorten interfaces: die van het duistere computerscherm met zijn obscure groene grafieken, en het open, verbaasd-vergulde gezicht van Ivan. Een gezicht dat naarmate de film vordert en het spel verandert in een verslaving steeds grauwer wordt. Het gezicht van de hoofdrolspeler fungeert zo als boodschap van de film.