Een paar dagen zitten twijfelen of ik dit artikel uit The New York Times moet posten. Het is een uitzonderlijk goed geschreven verhaal (het beste wat ik las in zijn genre sinds Dave Eggers' What is the what). En toch had ik het eigenlijk liever niet gelezen waarschijnlijk. Het heeft vorige week een werkdag om zeep geholpen. En ik ben er nog steeds wiebelig van. Over de jongens die door boko haram worden ontvoerd en omgesmeed tot moordenaars. Kwaad alom. De auteur neemt je van dichtbij mee van de zorgeloze oevers waar ze vissen en klieren met hun jongensclubjes naar het hart van de duisternis in de trainingskampen.
Waarom toch delen? Waarom moet je dit lezen? Ik weet het niet goed. Omdat het gebeurt?
Misschien: Omdat deze duivelse club ooit begon als een kleine beweging tegen de corrupte Nigeriaanse overheid die haar bronnen verkoopt aan landen ver weg (lees bijv. NL, lees bijv. Shell) zonder dat de gewone man zijn leven er beter door ziet worden. Indirect is dit dus ook ons kwaad.
Misschien: niet lezen omdat je er (nog) cynisch(er) van wordt.
Misschien: lezen als elektroshocktherapie voor je versteende hart.
Weet ik veel.
https://www.nytimes.com/…/boko-haram-the-boys-from-baga.html
Daarna ben ik gaan schuilen in dit verhaal en bid ik dan maar of ik zo kan worden als deze man (a long way to go):
https://www.trouw.nl/…/de-levenslessen-van-psycholoog-manu…/