Summer not only brings sunshine but also other radiant good news. After NTR and CoBo now the Nederlands Filmfonds has boarded my new feature film as well. Elevator pitch? 'When a sturdy airhostess has to deliver a child in mid-air, she’s thrown off balance. In the emotional aftermath she meets a boy who’s living on and under the streets of Bucharest and gets involved in a confusing mother/lover relationship with him.' Now onwards to our partners in Belgium and Romania to balance the budget. (fotocredit: oleg klimov and joost vandebrug)
David Simon en Obama in gesprek over The Wire
Hoewel, een echt gesprek kun je 't niet noemen, maar toch bijzonder om Barack Obama te horen spreken over Omar, zijn (en mijn en ik gok ieders...) favoriete personage uit The Wire. David Simon, de show runner van mijn favoriete serie, is er ook zichtbaar van in de war om in uitgerekend het Witte Huis over zijn geliefde THE WIRE karakters te praten.
Voor mij is The Wire ook een mooi voorbeeld van hoe De Verhalen van de Lange Adem uiteindelijk hun weg naar het hart weten te vinden. De makers (politieagent en journalist) werkten en leefden eerst meer dan tien jaar lang in de misère van Baltimore om met zoveel oog voor detail en humor te kunnen schrijven. Toen The Wire door HBO werd besteld en uitgezonden deed het weinig stof opwaaien. Bepaald geen kijkcijfersucces. En tot de dag van vandaag kreeg de serie geen enkele belangrijke prijs toegekend. In Nederland werd de serie laat op de avond uitgezonden en matig bekeken. Ondertussen blijft het een van de beste dingen die ooit (voor het grote of kleine doek) zijn gemaakt.
En dan zit op een schone dag de maker bij de president aan het bureau. En krijgt hij te horen hoe de hardheid en het mededogen waarmee ze hun serie hebben gemaakt geleid heeft tot een menselijke blik op 'the war on drugs'. Het blijft bizar: Een verhalenverteller krijgt ons zover dat we onze vijand, degene die zo-even nog het kwaad zelf personifieerde, in ons hart sluiten en verdriet hebben om zijn teloorgang. Wat mij betreft een ongekend succes.
Blue Screen goes SXSW
Na een nominatie door de Dutch Directors Guild als ‘opmerkelijkste regieprestatie’ eerder deze week, is het nu tijd om naar Austin, Texas af te reizen om aldaar Behind the Blue Screen te presenteren op het jaarlijkse Mekka van digital story telling: SXSW. Ons eilandje in de Amerikaanse oceaan van hipster-muziek en the-greatest-new-startup-from-the-valley vind je hier.
Inmiddels hebben we zo'n zestig verhalen opgehaald en de Correspondent zal er daar binnenkort weer drie van publiceren rond het thema Tehran at Night.
Bianca Krijgsman wint Emmy
Bianca heeft een International Emmy Award in de wacht gesleept voor haar rol in De Nieuwe Wereld. Apetrots!
Nadat ze de Emmy voor beste internationale actrice in ontvangst had genomen in het Hilton Hotel in New York, werd Bianca Krijgsman gisternacht door de spoelkeuken naar de persruimte begeleid. In de keuken hield ze, gekleed in een Claes Iversen-jurk, euforisch haar prijs omhoog. De Hilton-kelners klapten voor haar, ze juichten haar toe.
Lees in dit artikel wat er allemaal aan dat feestelijke moment vooraf ging.
De Verloren Zoon
De Verloren Zoon nu te zien op Uitzendinggemist
Auteur Maria Stahlie schreef over de film:
De filmmaker heeft de excessieve, paradoxale en ingrijpende lading van Flannery's verhaal volledig aanwezig weten te maken. De drie hoofdpersonen maken ieder op sprekende wijze hun eigen drama door, en de vierde hoofdpersoon (de duivel) groeit uit tot een intimiderende aanwezigheid... Ik denk dat deze film voor Flannery O'Connor een verademing zou zijn geweest.
De Verloren Zoon
Mooie avond in de Balie achter de rug. Ik voelde mij schuldig toen het licht aanging en ik zoveel beduusde gezichten zag. Mijn broer had zelfs lelies meegenomen, een passend treurboeket, omdat ‘we bij jou niet op een fijne romantische comedy hoeven te rekenen’. Waarom jezelf en je publiek geselen met zoveel ellende? Misschien werd het antwoord gegeven (ik hoop het van harte) door Maria Stahlie die vooraf een prachtig essay voordroeg over de ‘genadige hardhandigheid van Flannery O'Connor’.
Hierna de tekst en je kunt haar ook in actie zien in de registratie van gisteravond.
Première De Verloren Zoon in De Balie
Een jaar geleden lukte het producent Talent United om de rechten te kopen van het verhaal The Lame Shall Enter First van de door mij bewonderde Amerikaanse schrijver Flannery O'Connor. Na een jaar hard werken is de verfilming een feit. De Verloren Zoon is een 40-minuten film in de serie Duivelse Dilemma's van HUMAN. En tevens het derde deel van mijn drieluik Fathers & Sons (eerder Drone & Het Offer).
De Verloren Zoon gaat in première op woensdag 12 november om 20:00u in de Balie in Amsterdam.
Auteur Maria Stahlie leest voor de film een prachtig essay over Flannery O'Connor. Daarnaast gaat Kees Vlaanderen voor de film in gesprek met Hans Achterhuis (filosoof, hoogleraar wijsbegeerte en voormalig Denker des Vaderlands), René Bruijn (voormalig topdeskundige Inspectie Jeugdzorg, voormalig directeur van rijksjustitiële jeugdinrichting Het Lloyd Hotel en al meer dan 20 jaar pleegvader) en Natasha Gerson(schrijfster, publicist).
Meer informatie vind je op de site van de HUMAN. Leuk om je daar te ontmoeten, koop hier vast een kaartje.
In zijn ambitie om een duivelse jongen te redden uit een grauw bestaan, is Simon blind voor het verdriet van zijn eigen zoontje. Komt hij op tijd tot inzicht of volhardt hij in hoogmoed?
“Zoals alleen een diamant een diamant kan snijden, zo kan alleen een verwoestende klap versteende harten splijten.” -Flannery O'Connor
“Nooit ben ik (als mens, als lezer, als schrijver) zo intimiderend de maat genomen als door de onafhankelijke, compromisloze, authentieke, barbaars-komische, scherpzinnige, schokkende, optillende en gewelddadig-liefdevolle verhalen van Flannery O’Connor.” -Maria Stahlie
Emmy
into the blue
After the setback we experienced by the violent situation in Kiev, there's a whirlwind of progress around my new film Into the Blue (working title) about a Dutch air hostess' encounters with a boy living on (or more precisely: under) the streets of... Bucharest. The filmfund is enthusiastic about the script and decided (in their infinite wisdom) to support the next step. The script was translated in English and beginning of June I will be on the streets of Bucharest for additional research (accompanied by the talented street photographer Jo Voets, check his pictures of this bizar underworld).
Producer Marc meanwhile is in Cannes talking to our co-producers in Belgium, Germany and Romania. To a zoomable versionof the moodboard.
the lame shall enter first
Sentiment
“It is very easy to sentimentalize the scene and very tempting because to sentimentalize something is to look only at the emotion in it and at the emotion it stirs in us rather than at the reality of it, which we are always tempted not to look at because reality, truth, silence are all what we are not much good at and avoid when we can. To sentimentalize something is to savor rather than to suffer the sadness of it, is to sigh over the prettiness of it rather than to tremble at the beauty of it, which may make fearsome demands of us or pose fearsome threats.”- Frederick Buechner
De Nieuwe Wereld wint in Melbourne
De Nieuwe Wereld werd de Runner Up in de Telescope competitie op het Melbourne International Film Festival. Voor wie van prijzen houdt, jawel dat is de tweede prijs.
Een stukje uit het juryrapport:
RUNNER UP As well as location, dislocation and relocation, frozen and melted emotions are in the sights of our impressive runner up: a wonderfully controlled film about asylum seekers and those who do (and don't) care for them: THE NEW WORLD directed by Netherlands director Jaap van Heusden. A film we recommend our politicians see to learn more about the need for compassion for the world's 'precariat'.
new world in australia
It's always a question if a film can move freely across country borders. This piece by Australian film critic Rose Capp seems to suggest that De Nieuwe Wereld (The New World) has made the journey without getting lost in translation.
THE NEW WORLD
It is difficult to think of a more marked contrast than that between Terence Malick’s expansive (and expensive) exploration of the 17th century Pocahontas story in The New World (2005) and Jaap van Heusden’s modestly scaled 2013 film of the same title. The former features a huge cast and depicts the natural world in elaborate detail. The small cast in van Heusden’s drama appear primarily in the sterile and claustrophobic interiors of the assertively modern Amsterdam airport. Yet both have an unlikely and compelling cross-cultural relationship as their central focus.
The New World is the Dutch writer/director’s second feature following the well-received cautionary corporate tale Win/Win (2010), and a series of accomplished shorts. Co-written with Rogier de Blok, van Heusden’s story focuses on a clearly unhappy central protagonist, Mirte (Bianca Krijgsman), whose strict personal rituals suggest a profound need to maintain some semblance of control over her miserable life. Mirte’s cleaning job at the airport asylum seeker processing area ensures she is witness to the desperation of those attempting to enter the country. It equally allows her to ruthlessly exploit their vulnerability for personal gain. Surprisingly, the recently widowed Luc (Isaka Sawadogo) manages to cut through her impassive demeanour and the two develope an unlikely alliance.
As with the corporate claustrophobia of Win/Win, The New World demonstrates van Heusden’s stated directorial preference for a “restricted environment” producing a dramatic, “pressure cooker” situation. The oppressively neutral confines of the airport detention area throw human pain and suffering – Mirte and the asylum seekers alike – into high relief. Long-term van Heusden collaborator, cinematographer Jan Moeskops, renders the chilly corridors and purposefully dehumanized spaces in coolly dispassionate detail. And as evidenced by his earlier work – including an intriguing series of mobile phone ‘Hamden-films’ featuring regular musical muse Minco Eggsman – van Heusden’s idiosyncratic eye and striking visual style serves his deceptively simple storyline well.
But what makes The New World ultimately so effective is its restrained pacing and the way in which audience expectations are subtly but consistently undermined. The gradual accretion of prosaic details – Mirte’s awkward visits to her estranged son, predictably dull days at work and lonely nights at home – make the developing friendship with Luc all the more surprising. Van Heusden made a calculated decision not to allow his lead actors to meet and then shot the story chronologically. Encouraging the rapport between Krijgsman and Sawadogo to realistically develop on screen arguably adds an additional layer of veracity to an already grimly realistic scenario. And in his attention to the minutiae of daily life, potent verisimilitude, and inspiration in actuality, van Heusden’s film suggests an affinity with the work of his central European compatriots, the Belgian Dardenne brothers. Shot through with a droll, understated humour and distinguished by beautifully restrained performances, van Heusden’s film is a definitive contrast to Malick’s lavish production and equally, a singular testament to the realities of the current ‘new world’.
Rose Capp is the Vice-President of the Film Critics Circle of Australia, a freelance writer on film and is currently undertaking a Ph.D at Flinders University.
Oscar, oscar
Helemaal gemist ergens begin dit jaar, dit prachtige stuk uit NRC over Oscar van Rompay, waarin ook zijn rol in Win/Win wordt besproken. Kan Oscar Van Rompay echt met behulp van slechts één hand de veters van zijn schoenen strikken? De truc van de veters is te zien in de film Win/Win (2010), waarin de acteur de Vlaming Ivan speelde, een zachtmoedige beurshandelaar die miljoenen binnenhaalt voor een bikkelhard effectenkantoor op de Amsterdamse Zuidas. „Een vondst”, werd zijn casting door de filmkritiek genoemd. Voor de Vlaamse acteur Van Rompay, die dit jaar dertig wordt, betekende de rol een doorbraak in Nederland. Regisseur Jaap van Heusden legde uit dat hij zijn hoofdrolspeler onder meer gekozen had vanwege zijn beweeglijke vingers. De regisseur zocht een acteur met een ‘jazzy ritme’ in zijn lijf, oftewel: een man van wie je gelooft dat hij elke ochtend al fluitend zijn veters met één hand strikt. Zijn eerste film leverde Van Rompay meteen een prijs op, die voor de beste acteur op het filmfestival van Brooklyn.
In Win/Win is het geheim van de trader Ivan zijn speelsheid. Want ondanks al het geschreeuw en gedoe komt het daar in de dealing room op neer: dat je een spelletje speelt waarbij je veel geluk dient te hebben, koel moet blijven en nooit kan pretenderen dat je de regels snapt. Memorabel is de scène waarin de onverstoorbare Ivan het koord van zijn badge tot een vernuftig touwfiguur knoopt. Rondom geven zijn gestreste collega’s de indruk dat de wereld vergaat, met koersen die steil naar beneden storten. Maar Ivan wacht totdat zijn moment gekomen is, drukt snel op een paar knoppen en spreekt rustig in de telefoon: ‘Maarten, heb je een prijs voor Axa, januari, 0917 call? Doe maar 60.000.’ Hij fluistert het in plaats van te schreeuwen, want schreeuwen, dat doen alleen de losers op de handelsvloer. Prachtig is ook de confrontatie van twee soorten interfaces: die van het duistere computerscherm met zijn obscure groene grafieken, en het open, verbaasd-vergulde gezicht van Ivan. Een gezicht dat naarmate de film vordert en het spel verandert in een verslaving steeds grauwer wordt. Het gezicht van de hoofdrolspeler fungeert zo als boodschap van de film.
Maison du Peuple - Ouagadougou
Dit is geen post in de categorie 'urban exploring'. Het maison du peuple is volop in gebruik. Ik was terug in Ouagadougou na acht jaar. En ineens zag ik het. Al die bizarre bouwsel uit de 60's en 70's, niet onderhouden, maar ook niet gesloopt.
De Nieuwe Wereld op Uitzending Gemist
Bekijk De Nieuwe Wereld op uitzendinggemist.nl
Of bekijk eerst de TV promo (inclusief tv-promo-muziek, huiver, huiver)
De Nieuwe Wereld wint Signis Award in Washington
Tijdens het Internationaal Filmfestival in Washington DC won De Nieuwe Wereld vandaag de SIGNIS Award.
Uit het juryrapport: "A woman working in an immigration detainee center in the Netherlands, locked into her own suffering, is immune to the sufferings of others. A new arrival from Africa becomes a catalyst through whom she recaptures her humanity. Powerfully spare and deliberate imagery, directed by Jaap van Heusden, leads the audience through her transformation from a sterile view of life to a more richly human world of intimacy."
NRC van vanochtend
...en de filmkrant
'Dit is zó Nederlands'
De vijfde Telefilm die wordt vertoond is van Jaap van Heusden. In De nieuwe wereld, die in première ging op het IFFR, ontvouwt zich een kortstondige vriendschap tussen een schoonmaakster op het Aanmeldcentrum Schiphol en een charmante vluchteling uit Burkina Faso. Van Heusden: "Zij is een schijndode. Hij helpt haar haar verdriet een plek te geven." lees verder
Kunststof
Gisteravond was ik in Desmet te gast bij Jellie Brouwer van Kunststof Radio. Zo'n heel uur aan het woord, ik maakte me een beetje zorgen van tevoren. Maar ze hadden ter voorbereiding zo'n beetje mijn hele crew en vriendenkring afgebeld, dus er was genoeg gespreksstof. En het uur vloog voorbij. Het gesprek is hier terug te luisteren.