Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Deel vijf in een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue:
Lieke Scholman – production designer
Simpel gesteld is de production designer de chef van alles wat in beeld komt. Zij geeft vorm aan de wereld in de film, rondom de personages. (Hoe het vervolgens in beeld komt is dan weer de taak van de director of photography). Dat behelst dus het bouwen van een vrij omvangrijke set, zoals op de foto. Maar ook het vinden van een juiste lamp. Lieke liet het plafond van de tunnel heel laag maken om de ruimte nog benauwder te laten lijken op beeld. En ze liet de wanden steeds met olie en water besprenkelen om het klam genoeg te laten voelen. De naakte, ronde lamp lijkt een simpele vondst, maar in een van de shots uit de film associeer je die lichte cirkel achter Lin (Maria Kraakman) met een aureool, waardoor het moment omhoog wordt getild.
Waar zijn we op de foto?
'Een tunnel onder de grond van Boekarest, waar dikke buizen van de stadsverwarming doorheen lopen. Het zijn eigenlijk een soort riooltunnels. Ooit in de communistische tijd aangelegd door Ceausescu. Ze zijn heel smerig: warm, vochtig en benauwd. Jaap (van Heusden, regisseur), Melle (van Essen, director of photography) en ik hebben een aantal van deze tunnels bezocht ter inspiratie maar omdat de omstandigheden niet bepaald prettig zijn om lange tijd in te verkeren –laat staan er een aantal dagen een speelfilm met een grote cast en crew te willen draaien– hebben we besloten een stuk van een tunnel na te bouwen als decor, in de kelder van een leegstaand gebouw. Deze foto is daar gemaakt. Ik heb voor de tunnel veel inspiratie gehaald uit documentaire foto’s, van Jo Voets en ook van de Italiaanse fotograaf Massimo Branca. De lamp op deze foto kwam ik tegen op één van zijn foto’s. Een plafonnière tegen een wand geschroefd. Er wordt door de bewoners van de tunnels illegaal stroom afgetapt om zo licht te maken in de tunnels.'
Moeilijk moment?
'We draaiden een aantal scènes in en rondom het treinstation Gara du Nord in Boekarest en daar liepen veel dakloze en verslaafde figuren. Dat was sowiezo wel bizar om te zien, dat het verhaal wat wij vertelden daar gewoon echt aan de orde van de dag was. We hebben een hut die tegen de muren van het station aan was gebouwd en echt de slaapplek was van iemand die daar seizoen in - seizoen uit sliep, gebruikt in onze film. Een van de mensen die ik daar een paar keer zag rondstiefelen rondom het station was een uitgemergelde, verslaafde man. Op de eerste dag dat we daar waren voor een lokatiebezoek, pakte hij mijn hand vast en toen zag ik dat zijn handen onder het bloed zaten. Een paar weken later, aan het einde van een draaidag, ging ik op een gegeven moment terug naar een afgelegen plek buiten het station waar we eerder die dag gedraaid hadden, om iets te zoeken wat ik kwijt was geraakt. Het was daar heel donker. Ik scheen met mijn zaklamp over de grond en zag ineens een paar schoenen. Dit bleken de voeten van die dakloze junk te zijn. Hij kwam op me af lopen met uitgestrekte armen. Ik wist niet hoe snel ik me uit de voeten moest maken. Waarschijnlijk had hij me geen vlieg kwaad gedaan, maar toch vond ik het eng. Dat is het enige moment geweest dat ik me onveilig heb gevoeld.'
Mooie herinnering?
'Voor deze film deelde ik de taak van production designer met Jorien Sont. Zij was verantwoordelijk voor de scènes in Nederland en de scènes die we in Boekarest filmden, deed ik. Deze film leende zich daar perfect voor, want het ging juist over het contrast tussen die twee werelden. Boekarest is een erg mooie en inspirerende plek. We hebben op hele bijzondere plekken gedraaid. De weersomstandigheden in de winter maakte een plek nog mooier, zoals de sneeuw bij een meer of de waterige zon die scheen toen we op het dak van een gebouw stonden.'