Als een film in de bioscoop komt, staan acteurs en regisseur in de spotlight. Maar wie zijn al die mensen op de aftiteling, die de film echt maken? Vandaag deel 3 uit een serie portretten door Jo Voets, met mini-interviews over leven en werk op de set van In Blue:
Michelle Beeckman – make-up & haar
Make-up betekent in de gewone wereld vaak: oppoetsen, wegpoetsen, mooier maken. Maar voor een film worden makeup en haar gebruikt om personages vorm te geven. Dus juist ook lelijker maken: viezer, vermoeider, littekens toevoegen die een eigen verhaal vertellen. Michelle rolde via een studie makeup & sfx in Sydney het wereldje in: ‘Ons vak gaat verder dan effectieve looks creëren. Het is het waarmaken van de verbeelding van de regisseur. En ook niet onbelangrijk: het helpt de acteurs om zich in hun rol in te leven.’
Op de foto?
‘Doorheen de shoot in Roemenië en vooral op dit moment werd ik geconfronteerd met de impact van de groep figuratie. Hun ‘echtheid’, de karaktergezichten met elk hun eigen verhaal. De makeup van Ada (Galeș, in de film Alex) voor deze scène was een ‘reconstructie’ van haar gezicht na de sprong die haar dood heeft veroorzaakt. Voor de ‘open kist’ begroeting in Roemenië maken ze de overleden persoon terug ‘mooi’. Maar haar gezicht was volledig gebroken en gekneusd, dus de makeup bestond uit vier verschillende prothesen die de misvorming van haar gezicht toonden.
Artistiek hoogtepunt?
‘In Blue was voor mij een uitdaging. Daphne Zwaenenberg was dit project gestart, een makeup artieste die ik vaak assisteer. Door een jammere blessure had ze gevraagd om het over te nemen. Dus werd dit mijn eerste project als hoofd makeup en haar! Ik vond het fantastisch hoe we allemaal samen (regisseur, director of photography, art department, kostuum) een sfeer en kader konden bereiken waar we stil van werden. Dus eigenlijk was de hele film voor mij een hoogtepunt.’
Okay, maar noem eens één ding?
‘Het leukste waren toch die Roemeense kids. Over hun looks was ik ook heel tevreden. Bij enkele had ik prostheses aangebracht op hun armen van wonden door de drug ‘krokodil’. Dit vonden ze fantastisch! Ze waren zo enthousiast en dit allemaal in een onverstaanbaar taaltje.’
Dieptepunt?
‘Ik vrees dat dit de levensstijl als freelancer is. Je werkt heel intens samen gedurende het project, waardoor je werkelijk een familie wordt. Na elk project heb ik het altijd wel even lastig.’