Zonder tv geen film
One Night Stand: één juweel in zeven uur film
Door onze redacteur
Peter de Bruijn
In One Night Stand kan Nederlands filmtalent zich bewijzen. Hun films zijn straks te zien op televisie: Nederland heeft nog altijd geen filmklimaat, maar een televisieklimaat.
Slechts een handjevol bezoekers van het Nederlands Filmfestival wisten de najaarszon te weerstaan, om zich zondagmiddag te laven aan jong Nederlands filmtalent. Het vergt ook wat om zeven uur achter elkaar nieuw werk te bekijken van negen aankomende regisseurs, die een proeve van bekwaamheid mogen afleggen in een film van veertig minuten. De films zijn gemaakt voor het prestigieuze project One Night Stand waarin het Filmfonds de VPRO, de VARA en de NPS samenwerken.
De die hards werden beloond met een juweel van een film. In Ooit van regisseur Jaap van Heusden (1979) speelt Barry Atsma een man van 34 met het syndroom van Down. Hij woont met zijn moeder (Leny Breederveld) in een troosteloze flat. De film volgt nauwgezet een dag uit het leven van moeder en zoon, maar dan wordt moeder op een dag niet meer wakker. De film heeft een prachtig scenario (van Jan Willem den Bok), is foutloos geregisseerd, maar Ooit stijgt boven zichzelf uit door de onvergetelijke rol van Atsma, die al eerder een man met Downsyndroom op het toneel speelde.
Licht teleurstellend was Onder de tafel van Sacha Polak, die eerder opzien baarde met haar fraaie studentenfilm Drang. Haar nieuwe film gaat over een zoon (Jochum ten Haaf) die zijn vader (Hans Dagelet), een zware alcoholist, meeneemt naar een vakantiepark om voor de laatste keer compleet dronken te worden. Ook hier toont Polak zich een rauwe, directe filmmaker met lef, maar de stukjes vallen minder goed op hun plaats dan in Drang, waardoor de film soms wat gezocht aandoet. Waar komen ineens al die kinderen vandaan, in een bungalowpark dat verder compleet verlaten lijkt?
Goed geacteerd en knap in elkaar gezet is de ensemblefilm Dag in dag uit van Ties Schenk, over een dag in het leven van Amsterdammers uit alle rangen en standen, van een yuppenstel tot een Marokkaanse schoonmaakster. De korte vorm is een handicap voor een zo breed opgezet verhaal, maar Schenk weet al haar personages toch genoeg mee te geven.
De romantische komedie Liefde, dankjewel van Danyael Sugawara straalt dankzij de aanwezigheid van actrice Maryam Hassouni. De film gaat over de liefde tussen een Japanse jongen en een Marrokaans-Nederlands meisje. Ze vinden elkaar, omdat ze beiden uit een cultuur komen waarin weinig direct wordt uitgesproken.
De films van One Night Stand worden dit najaar uitgezonden op Nederland 2. Zonder bijdragen van de televisie kunnen filmmakers in Nederland nauwelijks aan de slag. Regisseur Mike van Diem (Karakter) sprak, in een gisteren vertoonde film ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de Filmacademie, dan ook van het Nederlandse televisieklimaat, dat hij weinig aantrekkelijk vindt, en niet van het filmklimaat. Dat is er nog steeds niet.
Regisseur Peter Delpeut onderstreepte dat in de populaire talkshow van Matthijs van Nieuwkerk in het Festivalpaviljoen. Delpeut is al bij alle omroepen tevergeefs langs geweest met zijn plan voor een film over Mata Hari, met Monix Hendrickx, de eregast van het festival, in de hoofdrol. Zijn oudere collega George Sluizer (Spoorloos) vond Delpeuts verhaal maar gezeur. Je moet niet om geld vragen, je moet het pakken.
Sluizer verpletterde zijn toehoorders zaterdag in de jaarlijkse Cinema Militans-lezing. De cinema van de twintigste eeuw is dood, verklaarde hij. Het enige wat de filmmakers te doen staat, is meegaan met de nieuwste technologie. Internet is nu veel belangrijker en invloedrijker dan cinema.
BRON: NRC Handelsblad, Maandag 29-09-2008