vanochtend en vanmiddag weer gerepeteerd met halina en oscar. heb erg hard gelachen. tochtig theaterlokaaltje. glaasje koffie, boterham met kaas erbij. de setting kan moeilijk alledaagser. een paar uurtjes ingeklemd tussen allerlei afspraken van iedereen. en dan scripts op tafel. en er doorheen. de feilbaarheid van die teksten wordt me dan ingewreven. enkel door te luisteren, hoor ik de beperktheid van alles wat zwart op wit staat. en dan lostrekken. verbeteren. schrappen. dus 't is weinig romantisch. doorlezen. hier en daar wat spelen of zetten. zoeken naar ritme en bedoelingen, maar vaker nog naar wat het allemaal niet betekent en niet moet zijn. maar tegelijk is dat een feest. twee akelig slimme mensen, die vrijwel naadloos van de ene op de andere emotie kunnen overschakelen. 'zeg hem eens alsof ze zelf niet weet hoe die zin gaat eindigen'. 'en nu alsof ze die zin al zorgvuldig had gewogen'. en dan klinken er twee volstrekt andere zinnen, die ik nooit zo zou kunnen zeggen. tijdens de koffie en het bespreken van scènes is repeteren gezamelijke arbeid. maar zodra zij de scene induiken en die zinnen beginnen te zeggen en beginnen te kijken naar elkaar, dan zingen ze zich los. dan ben ik ineens een publiek van één. en een publiek dat de scène gaandeweg kan sturen. dat is werkelijk een uitzonderlijk voorrecht als je zulke begaafde mensen voor je hebt. en dan breken door het geploeg en gezweet soms momenten heen waarop ik keihard moet lachen. eergisteren ook nog tijdens het draaien. leon die op de trading floor op ongekend irritante wijze oscars vlaamse accent begint na te apen in een scène. ik kan dat niet beschrijven. dan lijkt het te flauw voor woorden. maar de crew moest op zijn mouw bijten om het geluid niet te verpesten. en oscar verontschuldigde zich omdat hij take na take in de lach schoot. heerlijk.
hieronder nog drie momenten die er al op staan
