---------------------uit een brief XII1999
ja. ik leef echt. voel dat ook. maar verlies voortdurend de greep. het begrip. gevoel van richting ook ver te zoeken. neig hier en daar tot gekte. maar de pijn die ik nog niet tot de diepte ken, het gemis van de ander, het dwaze geluk, de wijze onwetendheid van de beelden die me overweldigen. de vrouw bij de goot...die laten geen twijfel. ik leef. toch zonder ik me van de GOD die adem geeft af door mijn interessanterige literaire winterjas. werd gisteravond tijdens een concert in de stad getroffen door de leegte. de kou van de zwetende dansers. de hoogste cultuur komt nog niet halverwege babel. and they went down. bid maar dat GOD me klein blijft maken anders wordt ik op dag een eenzaam en ontgoocheld man.
---------------------------------
Nu roept de weg weer. De vlaktes, de bergen en de zee. De weg naar de verte. De weg die hier begint en nergens eindigt, omdat de aarde niet langer een platte schijf is.
ik stuurde het volgende idee naar een nederlandse radioomroep:
'in februari verlaat ik Burkina Faso, waar ik een jaar lang heb gewerkt als televisiemaker, om voor een maand mali binnen te trekken. het land van de dogon en tuareg, van de leegte en legendarische muziek van helden als Ali Farka Toure. onze kameel in deze woestijn is een poepbruine VW-van [hippiemodel met ronde vormen en een groot merkteken voorop] die via nepal, india en nederland naar BF is gereisd. aan boord paul willemsen, een geweldige jazz gitarist uit de amsterdamse school met zijn vijftigerjaren gibson en een minidisc recorder. en ik met het vertrouwde japanse schrijfboek en de onafscheidelijke NIKON.
idee is om een journal of log in geluid op te nemen. 3 tot 5 minuten per dag. een door jack kerouac's 'on the road' geinspireerd reisverslag in muziek & tekst. geluidsfragmenten van de straat, fragmentarische interviews, spoken word & jazz-composities uit het rode stof. een mix van alles tussen een complete song en de brakke ochtendrochels van een kamelendrijver. twee jongens die een nieuwe wereld binnen rijden. de ontmoeting met nieuwe beelden & woorden, op de markt of in de kunst. rijkdom. prachtige mensen. en armoede. een voortdurende jam-sessie van frans en foulfoude en de straatmuziek die zich met ons vermengt. de weg zonder einde, de brandende zon en de beweging van een rammelende volkswagen bus.'
schrijft die producer me de volgende dag dat hij het een spannend plan vindt en dat hij gaat kijken hoe ze 't kunnen gebruiken...het avontuur vinden we hoe dan ook. wellicht ook binnenkort in de NLse ether.
de wind, de weg, de verte. die drang naar beweging heeft misschien veel meer te maken met groeistuipen dan met grootheidswaanzin. een soort kinderlijke verbazing over de eigen invloed op de wereld. ik trap tegen de bal en... hij rolt weg. ik boek een vlucht en sta aan de andere kant van de wereld.
&
over showbiz: regisseurs en acteurs zijn respectievelijk goden en halfgoden. van de klassieken leerden we al dat die laatsten een grotere aantrekkingskracht hebben op vrouwen.
&
ik heb al eens ergens in mijn schrift met nog onbewezen waarheden beweerd dat wachten niet gedeeld kan worden, omdat de essentie van het wachten [een volledige occupatie van lichaam en geest door de onaangebroken tijd] ophoudt te bestaan op het moment dat een deel van de wachtende aandacht wordt omgezet in communicerende aandacht [kuchen, horloge kijken, krant kreukelen en opmerkingen maken in de trant van 'het is ook altijd hetzelfde', 'ik had toch de auto moeten nemen' en 'waar blijft hij?']
uit: 'het goddelijke wachten', een gestrande poging tot essay over wachten [na 45 minuten en twee pagina's kwam de afrikaanse helft van een afspraak opdagen en stond ik op van de deurmat]