29X1999 the road. there's something about motion. wrote some words about it, about another bus ride when i was waiting for my plane in paris two weeks ago. charles de gaulles, a marvel of architecture, a concrete dome that rises up from the vast forsaken grounds of north france. it's hollowness is so well made that people come and ago without being noticed by anyone including themselves.when i had wandered along all the possible destinations of the world and had put aside the ideas on how far i'd come with my pocketmoney, i found a place in a narrow corridor, where you could hear footsteps and sometimes even echoes of human voices. and i wrote:'...travelling always makes me weep. the lines slipping past like thoughts without listener. the orange natriumsuns of street lights that rustle past my halfclosed eyelashes. it is so beautiful... as if the inner motion is annuled by the journey, that is being executed into the opposite direction so that i'm coming to a halt and i'm hanging still in time [think of a small boy who kicks a red ball through a long and empty yellow train. the ball spinning and the train driving with the same speed in the opposite direct so that the ball is in fact remaining at the same place]...now the little teardrops. the gratitude of a small man. the marvel of such a timeless capsule. a cheap nightbus to paris. packed with sleeping people. and they belong here, with their plastered breaths and too wide shoulders. the bus is filled with their silence, the wind of sleepingsounds, sighing, blowing, whistling, grunting, snorring: a beautiful forest. peace. the deep hammering diesel engine, beating against the panoramic view of city lights of places without a name. lack of sleep, drowsy brains, grisly concrete car parks, folding knees. everything is right about it. it all belongs here. GOOD. not entirely of course. let's say as good as the translucent other that is smiling at me from behind the window. the motion, the silence, the lack of sleep... whatever the cause, the penchant for remembrance and pressure towards the fullfilment of tomorrow come to a halt in a temporary realisation and acceptance of BEING now...at this moment.'
and now another 14 hour bus-ride. ouagadougou, bobo-dioulasso, banfora and next gaoua. we're nearly there.
02XI1999 het grote missiehuis op de heuvel in gaoua verlaten. nu bouroum bouroum. het dorp van paul en zijn grand moto, van mamma tabitha, van lobieforten en sammy met zijn kat. krassen ter uitwerking: [bezoek barrage. geschroeide zwembroek van dil, 15 zakken cement waar hij geld voor zoekt. daniel en de milmolen van drie dorpen verderop. de peugeot van albert en vieze verhalen bij het eten [kat gepakt door drijfband van DAF] de breiclub van alice sammy en dox de kat en yoghurt en het oude testament alphabetisation. huis met 12 volts lampen op zonneergie. water uit de put. douchen in een teil, om de wc mee door te spoelen. 10 soorten insekten uit je kleren kloppen, van je bed schuiven.]
03X1999 waar begint de dag? de harde bundels zonlicht die door de bladeren van eeb gojaveboom op de oprijlaan vallen. het betonstalenhek en daarachter de weg naar verder. naar ouo en sideradougou. het land van de lobi en birifou en hier en daar een neergestreken nomadische peul familie. het is een lome draaidag. de weg wordt gerepareerd nu de regens zich hebben teruggetrokken na een van de felste slagen van deze eeuw. overal zijn wegen weggespoeld en auto's weggedreven, lemen huizen volgelopen en ingestort. vandaag is de hemel wit, wolkenloos. onze witte peugeot hobbelt over bergen zand die gister nog diepe putten waren. we geven de post af bij een afgelegen missiepost waar een schotse familie woont. als we het erf afdraaien sluiten de kinderen uit het dorp hun lobirigroet af met een bye bye in onvervalst schots. dan duikt ouou op vanachter de horizon. we zijn er al voorbij. pasteur philipe heeft ons gezien. hij rent voor ons uit. rechts is een paadje, breed genoeg voor een brommer. we slaan af. ben overtuigd dat PEUGEOT de kameel is van dit land.
de tijd gaat verloren, maar het beeld blijft scherp afgetekend. 'zendelingen spreken lobiri. lekke band. bliksem in het huis. margharet 5 talen. prachtige peul vrouwen. hoge voorhoofden. ketting. ragout. melk. ronde hutten. de warme douche. de sterren. rice sauce arachide'. het zijn flarden uit mijn bruine MUJI-schrift en ik heb niet de moed om ze nu in woorden te kunnen vatten. maar de verhalen blijven. ze zijn uit mijn mouw te schudden overal waar ik uit de lucht kom vallen. voor nu twee brieffragmenten. 'heb gereisd met een stel geweldige zendelingen. echt van die gasten die de afrikaanse talen vloeiend sprekenen ervoor gaan om mensen te bereiken om hun leven beter te maken. ben een middag met een motor en een burkinabe uit de lobistam als gids echt de bushbush ingetrokken. rijden over paadjes die te begroeit zijn om er normaal te kunnen lopen. kleine universa die los staan van de rest van de werkelijkheid. mannen die met hun schaamlapje om zitten te pitten onder een mangoboom naast een lobi-fort van klei met miniscule vensters [in vroeger tijden om de pijlen van de buren buiten te houden, elk 'fort' staan net buiten schotafstand van de buren]. echt bizar. de gastvrijheid van de families, eten op hun court, water uit putten en pompen, douchen met een zinken emmer onder de sterren. slapen in een missiehuis van begin deze eeuw [een onaangepaste zwitserse chalet midden tussen de velden van een dorpje ergens tussen nergens en nergens met de naam bouroum bourouml] dan is GOD dichtbij. dat je eten hebt. dat jeniet doodziek wordt van het water of de muggen. reizen is zoals vroeger iets waar je hard voor bidt. op een gegeven moment kregen we een lekke band. er is 1 reservewiel. als je daarna ergens stil komt te staan, betekent dat misschien een halve dag lopen in de brandende zon op het water uit de jerrycan met water voor de oververhitte motor. en dan geeft GOD die bescherming en sta je een dag later toch weer waar je moet zijn.'
'am very tired. on a field bed in an empty mudbuilding that used to be a school. filmed in two villages today. beautiful nomadic peul women. i have no energy left to give it to the paper, to you. just before the dinner in the court of our friends [rice cooked on a wood fire with water from the well next door] i took a luke-warm 'shower' with water from a zinc bucket. in the corner of a corn field in the twilight, under the nude stars of the night. can 't give it right now, must sleep. hope you'll be able to be among all this with me one day. the striking understanding of GOD. little man, little understanding. but these stars and then the mosquitos biting. using yesterday's clothes as a towel. it is all very good.'