a week dedicated to a storm of ideas for the film `jessie'. she has been asleep for some time, but is awake now as never before. hopefully coming to the world's cinema's in 2002. 11V1999 ontving post van de derde gekke ami, goede rob. hij schreef "jaap, verandert onder afrikaanse invloed je houding ten opzichte van nederland?" ja. [en dit had ik al voor mijn vertrek vermoed te zullen ontdekken] de ongelofelijke en grenzeloze ondankbaarheid en ontevredenheid; je zou toch alleen al je knieÎn kaal moeten danken voor de pure luxe om `problemen met je zelfontplooiing' te kunnen hebben, de tijd om na te denken over zulke dingen en het geld om er ook nog eens tien middagen over te ouwehoeren met iemand die het ook nog allemaal begrijpt. ja. spijbelen is vanaf hier bekeken onbegrijpelijk...om naar school te kunnen, te moeten [ja, ik ben het echt zelf, de grootste schoolhater van de afgelopen 10 jaar, die hier spreekt]...wat een rijkdom [jean legde uit dat hij zijn kinderen van school haalt na het derde jaar `Ècole secondaire', omdat het schoolgeld dan zover stijgt dat het echt niet meer te doen is [230 gulden per jaar]...en hij heeft dan een redelijke baan] ja. ik houd meer dan ooit van de noordzee, haar duinen, van valken en van de princenhof. ja. ik begin me afvragen waarom we ons onvriendelijkheid en achterdocht als basishouding hebben eigengemaakt.ja. ik heb nooit echt begrepen hoe werkelijk uitzonderlijk belachelijk bijzonder ons sociale stelsel is [op straat lachen de mensen om nederland, ze weten dat werklozen daar ook `salaris' krijgen]. ja. aan de hand van mijn NRC-weekeditie merk ik hoe gehecht ik ben aan de hollandsche cultuurstapel, die hele elitaire kunstenaarsbende heeft ongewild een stukje van mijn hart gekaapt. ja. ik zie hoe treurig het geindividualiseerde sociale stelsel is waarin we gevangen zitten [ik heb tien minuten onafgebroken zitten te lachen met een burkinabe vriend, nadat ik hem het woord `bejaardentehuis' met moeite had uitgelegd]. ja. ongetwijfeld ja.
13V1999 i am a trifling shade in a dusk grey world. returning alone from my late night film-addiction-experiment, i feel the weight of the darkness...a dear friend wrote me about the weakness of her body, the monotonous loneliness of pain/there is a hollow boy sleeping in the middle of the road/in an overseas war fellow humans are killing unbornbabybellymothers by daylight/a young man with killed parents visited my house tonight, fled sierra leone, can't trust black people anymore/a shooting star, dark sky is silent with one light less/two women are sweeping the road by night, the burned tires, demolished traffic lights, evidence of the crushed riots...i feel my words of some days ago stinging, the floating happiness...and every word remains true...but these joyful moments light up only because they are surrounded by darkness... when i'm creeping up the hill home, i feel like a wee transparant leaf in a shrinking universe...and all i can say is "dear father, raise us up"
and i read my poetical crap and it's not even close...it's a screwed up world and there are no words for the pain. children of GOD pray with me for the day that HE will raise us up.