a week to forget language and especially english. gideon and i shot an excellent report on the firedepartment. strong pictures, good colours. it will never be film, but i start to dislike video a little less. a good and cheap way to practise for the real deep sharpness of celluloid. now busy shooting other stuff [boring interviews] and preparing the sketches for our traffic program. it remains a strange experience to stotter at the bank, when i want my money and at the same time write scripts in french to shoot with prof-film-actors for national tv stations. but it works so far and i bless my dictionary. am also entering a brainstorm on a youth program that used to have an unbelievably stiff and boring format 48 minutes of panel discussion with two pieces of bad music and an interview in between. very very bad. and so we are thinking of alternatives; i imagine fast and gripping, intelligent images and language, but that is not at all possible [wanted to create a program with the feel of MTV's `the real world'] gi had a far more realistic idea to make 7 episodes with seven people. we had the idea that it would be nice to make each episode with a theme that is related to the life of one of them. gi also wants to give them a handycam to get to know a bit of their lifes. much more personal discussion this way. instead of experts who talk in a terribly lit studio with corronerfaces. but the strange thing is that the african part of the crew is not at all inspired by this change of plans. they are convinced that we will not find people who want to cooperate with seven episodes. problem here is to know which [in our oppinion] tasteless choices are because of cultural differences and which because of ignorence. i hope that we'll get the opportunity to proove that the fast african youth is ready for a new style of television... ===============
there's hundreds of beautiful kids going home after school every afternoon. and the boys are all very tough and shouting cheerfully `nasara, Ça va?', but it is the little shy girls with there colourful dresses and their too heavy backpacks that give me the chills. i pass them by at my shining terribly locally constructed mountainbike and i look them in the eyes with a mocking serious/suspicious look that is near to a smile. and they look back and read my unreal suspicion and look at me unbelievingly and at the same time we start to smile. i repeat this 3 second game until the children are behind me and it brings me a warm heart and a lot of joy.
28IV1999 wat is toch poëzie? gedicht lijkt meestal niet meer dan verdichte werkelijkheid, die mijn adem inhoudt; er hangen wat bevroren blokken taal in de lucht en dan start de band weer, is er weer geluid en willen mijn benen weer lopen. zo ook vandaag. ik fiets met een mand vol stokbroden over het platgeregende stof naar mijn witte huis.
er cirkelen gieren boven de baobab van sankara
de grote leider schuilt voor de zon in zijn grijze tombe
zonder schaduw zweet de wijze boom zijn droge stilte
een ogenblik verderop boven een dikbuikkind zweven witte duiven
30IV1999
leve de koningin, hoera, hoera, hoera. ik sta met een goed glas franse wijn op het bordes van het schrijnende paleis van de nederlandsche ambassadeur. hij leest het telegram voor dat namens ons nederlanders naar h.m. verstuurd is. locale gasten en andere ambassadeurs lachen vol begrip van afschuw naar de obers, die opgestrikt rondlopen met 's ochtends ingevlogen haring, kaas, gerookte paling en bitterballen. echt radicaal geintegreerde hollanders, die over straat gaan in boubou's en liever morré dan frans spreken, mijden dit soort kolonialistisch machtvertoon, dus staat de doorsnee genodigde [in alle nationale kranten stond een pagina grote advertentie in het nederlands en aan de poort is `goedenavond' wachtwoord] met een voet uit het beste pak te tappen op de lome muziek van een niet erg enthousiaste brasband. in het midden van het bordes staat een sjieke bijzettafel met een bos verse tulpen [ik vermoed een verzegelde zending van een staatskoerier] daarboven prijkt mijn koningin, de sympathieke bea. ik denk even vol medeleven aan haar uitstapjes naar de domstad en houten [of all places] aan de overhollandsche spellen en hapjes waarmee ze wordt overspoelt. denk ook even zonder al te veel affectie aan de watermanager die dit alles openlijk verafschuwt en met zijn hele persoon en verschijning straks de belichaming zal zijn van alle argumenten die harry mulisch en verwanten aanvoeren om het instituut `koningshuis' af te schaffen. maar het volkslied klinkt en we doen het zesde ook. beatrix is nog aan de macht en dus voel ik, temidden van een decadente bende [de nationale garde houdt de bedelaars uit de poort] iets van trots voor dat gekke land, voor de vrouw met de hoedjes, de nuchterheid, thomas a kempis, de VPRO, van gogh en voor de noordzee.